Pietro Lombardi - "Pietro Style" - 2011

Dla mnie jedna z lepszych płyt Bohlena z ostatniego okresu, prę piosenek widziałbym na albumie MT, recenzja niebawem.

Rok 2011 przyniósł Bohlenowi i Pietro dość duży przebój "Call My Name". Nic dziwnego że w ekspresowym tempie zmontowano cały album. Ale zrobiono to w sposób na odwałkę: przygotowano 6 coverów i 6 premierowych utworów Dietera wątpliwej jakości. Słowo premierowe piosenki jest nieco na wyrost gdyż we wielu kompozycjach pobrzmiewają aktualne hity grane w tym czasie w radiostacjach. Sporo do życzenia pozostawia także wokal Pietro. Człowiek z takim wokalem chyba cudem wygrał program dla talentów wokalistyki... Niemniej jednak album się ukazał i był sporym sukcesem.

Nic dziwnego że postanowiono jeszcze coś uszczknąć z gasnącej z każdym miesiącem popularności Pietro nim zgaśnie na amen. Bardzo szybko bowiem zmontowano kolejny album. Tym razem zrobiono to już o wiele bardziej fachowo i zestaw nagrań jakie znalazły się na albumie z pewnością przypadnie do gustu osobom lubującym się w nagraniach tanecznych. Dla mnie bomba. Zwykle omawiając album, omawiam po kolei każdą piosenkę z osobna. Tu wyróżnię: "Hey Girl", "Cannot Stand The Pain" gdyż ob nagrania mają całkiem mocne stężenie Bohlena w sobie a także "II'll Never Give Up". Album jest spójną i solidną strukturą nagrań dance aranżowanych na modlę aktualnych trendów. Jeśli ktoś lubi aktualnie grane piosenki dance to powinien raczej być zadowolony. Również do ścieżki wokalnej za bardzo nie da się przyczepić. Jedyne co rozczarowuje to dwa razy nagrane to samo nagranie ze zmienionym tylko tekstem.

Ocena 4/6.

Dawno nie słuchałam tej płyty a wiem że kiedyś mi się bardzo podobała i przewałkowałam ją napewno nie raz Wink

To były czasy jak na forum MT jeszcze byliśmy i tak się fajnie było dzielić wrażeniami z ludzm z fanamii którzy też wtedy od Dietera czegoś oczekiwali.

Wtedy płyta wydała mi się dobra ze względu na ładne linie molodyjne i aranże, co do głosu Pieteo to nic nie miałam choć bywały w DSDS czy innym castingu lepsze.

Ale wtedy pamiętam bolało mnie to że słyszę Blue Systesowskie klimty, ten sound niby żywcem ściągnięty czasem z tego co kochałam a Dietera tam nie słychać.

Wolał oddać glos innej osobie a ja nad tym ubolewałam, bo jego właśnie chciałam w tych piosenkach słyszeć.
No teraz się mogę cieszyć że w końcu sam śpiewa, wiele utworó nietylko dla MT ale też dla gwiazd które dzięki castingom wykreował.

I radocha bo zawsze w miejscach gdzie zazwyczaj było słychać kogoś innego do jego muzy teraz mogę usłyszeć w końcu go osobiście.

Ps. Widzę że dokłnie , rozlegle opisałeś płytę. Się postarałeś, dzięki za Twoje zeznania Wink

Mówiłeś że ostatnio często jej słuchasz.
Dawno jej nie słuchałam, przez chwilę mnie Lucka Heani zauroczył , nawet bez Dietera.
Ale już coś innego z głośników, tej muzy w necie bywa za duzo, a najgorzej że bywa też tak, że czasem nic niepodchodzi na daną chwilę.
Tak przynajmniej mam, Ty chyba tez bo mówiłeś że ostatnio muza Cię nie cieszy.
wtedy może lepiej TV choć sama ledwo oglądam.

Pamiętam jak wyszła pierwsza płyta Pietro "Jackpot" to Ty byłaś tam na forum jedyną osobą której się ta płyta podobała bo wszyscy fani wylewali i słusznie na nią wiadra pomyj. Ta płyta jest o wiele bardziej dopracowana i sprawia pozytywne wrażenie tyle, że.... słuszna uwaga Arka to to że to pozytywne wrażenie wcale nie musi wynikać z siły muzycznej albumu a tła jakie tworzą pozostałe produkcje Bohlena powstałe w tych czasach. Niewykluczone że ona tak dobrze wypada właśnie w wyniku owego tła.

Nie przypominam sobie ze byłam jedyną osobą której się ta płyta podobała, z tym że ja mówiłam że u mnie nie do końca. Właśnie z tego powodu że słyszałam tam tak mocno Bohlenowskie rytmy których zresztą wszyscy oczekiwali ale zamiast wokalu DB czy TA do czego wszyscy przez lata się przyzwyczaili i oczekiwali, znów słychać było innego wokalistę.
Było też coś w albumie o czym Arek musiał pewnie też napisać, już niepamiętam, Ty teraz coś przypomniałeś, ze jakies zapozyczenia , ale one potem się pojawiały rególarnie i w końcu każdy przywykł.
Na dwoch pierwszych płytach dla DSDS były bardziej dziewicze i nowatorskie kompozycje, dla Medlocka już wiele zrzynek z twórczości innych wokalistów czasem, choć zdażały się bardziej oryginalne nagrania ale ten styl mało czasem przypominał to brzmienie za które pokochałam DB.

U Pietro to taki przełom w końcu był, jak by znów BS wrócił, ale drażniło że zamiast na wokalu wiadomo kogo, znów jakiś przybłąkany z DSDS.
No na pewno lepsze to dla mnie było niż płyty Marka Medlocka, ktorego pod koniec szczególnie zaczynałam mieć dosyc, zresztą nie tylko ja.

Tak przełom wtedy akurat nastąpił choć oznaczał zmianę stylistyki a nie wzrost jakości nagrań.

Ja wtedy byłam już tak przemęczona Medlockiem że chyba każdy nawet najgorszy wokalista był dla mnie wybawieniem od niego. I do tego wreszcie dancowe bardziej utwory bo Mark sam angażował się w brzmienie swoich piosenek podpowiadając Dieterowi jak ma brzmieć coś.
Choć po wielu latach trochę lepiej odbieram Medlocka i tamte songi. Wtedy to on mnie drażnił najbardziej osobowością a głos choć wcale nie zły to nie w moim typie.
Ale niektóre piosenki fajnie mu wychodziły np Real Love mi się podobało. A teledysk bomba. Wiec to różnie jak z twórczością kolejnych gwiazd DSDS.
Ale jednak nie chciałabym za skarby by Medlock wrócił.